Tagi
istota zarzadu spółki partnerskiej, odwołanie zarzadu spółki partnerskiej, powołanie zarzadu spółki partnerskiej, quasi zarzad spółki partnerskiej, reprezentacja spółki partnerskiej, spółka partnerska, sposób reprezentacji spółki partnerskiej, uchwała partnerów spółki partnerskiej, zarzad jednoosobowy spółki partnerskiej, zarzad wieloosobowy spółki partnerskiej, zarząd spółki partnerskiej
ISTOTA „ZARZĄDU” SPÓŁKI PARTNERSKIEJ
Z teorii organów, charakterystycznej dla osób prawnych, wynika, że zdolność do czynności prawnej realizowana jest poprzez jej organy. Choć relacja między osobą prawną a jej organem jest ściśle ze sobą sprzężona, to zdolność prawna zostaje atrybutem wyłącznie tej pierwszej, gdyż organ nie posiadając osobowości prawnej, nie może też posiadać samodzielnej zdolności. Ponadto należy pamiętać, że organy działają przez swoich członków składających oświadczenia woli w imieniu osoby prawnej.
Zrozumienie charakteru zarządu spółki partnerskiej staje się skomplikowane dlatego, że spółka partnerska jest spółką osobową, która nie posiada osobowości prawnej. Określenie „quasi zarząd” w odniesieniu do zarządu wskazanego w art. 97 K.S.H. jest adekwatne, ponieważ zarząd spółki partnerskiej różni się znacznie od tradycyjnego pojęcia zarządu charakterystycznego dla spółek kapitałowych. W stosunkach zewnętrznych „quasi zarząd” w spółce partnerskiej nie osiąga miana organu, a w stosunkach wewnętrznych tworzy jedynie grupę osób prowadzących sprawy spółki.
Do zarządu spółki partnerskiej stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące spółki z o.o., a dokładnie art. 201-211 oraz art. 293-300 K.S.H. Według doktryny powinno się również stosować art. 15, 17 § 3 oraz 18 K.S.H. Przepisy te regulują funkcjonowanie zarządu z partnerami spółki. Poza tym powołanie zarządu nie powinno wyłączać stosowania art. 43 K.S.H., zgodnie z którym w sprawach przekraczających zakres zwykłych czynności spółki wymagana jest zgoda wszystkich wspólników, w tym także wspólników wyłączonych od prowadzenia spraw. Podjęcie takich czynności wymaga jednomyślności, chyba że ustawa stanowi inaczej. Dzięki wspomnianemu artykułowi akcenty zostają rozłożone w taki sposób, aby zapewniały równy układ sił oraz uwzględniły ochronę poszczególnych partnerów.
SPOSÓB REPREZENTACJI SPÓŁKI PRZEZ ZARZĄD
Reprezentowanie spółki na zewnątrz oraz prowadzenie spraw spółki należy do zadań zarządu, jeśli partnerzy tak postanowią. Wynika to z art. 97 K.S.H. Zarząd może być jednoosobowy lub wieloosobowy. W zakresie sfery wewnętrznej zarządzania na uwagę zasługuje kompetencja wyłączna zarządu do podejmowania decyzji w sprawach zwykłego zarządu. Nie budzi to wątpliwości jeśli zarząd jest jednoosobowy.
Jeżeli natomiast powołano zarząd wieloosobowy, a z umowy spółki nie wynika nic innego, każdy członek zarządu może samodzielnie podejmować decyzję w sprawach bieżących, związanych z normalnym funkcjonowaniem spółki. W wypadku sprzeciwu któregokolwiek z członków zarządu co do takiej sprawy, konieczna jest uchwała zarządu, która zapada bezwzględną większością głosów.
W spółce partnerskiej poza sprawami, które określa się czynnościami przekraczającymi zwykły zarząd, zgody partnerów wymagają sprawy związane z wykonywaniem wolnego zawodu w spółce. Jest to uzasadnione celem spółki i koniecznością ochrony interesów partnerów, którym spółka ma zapewnić możliwość wykonywania wolnego zawodu. Gdy w spółce ustanowiono zarząd to przepisy o reprezentacji spółki przez partnerów są ex lege wyłączone.
Zarząd jednoosobowy: jedynym członkiem zarządu zwykle jest prezes, który samodzielnie składa wszelkie oświadczenia woli ze skutkiem dla spółki. Jeśli do dokonania czynności prawnej przez spółkę ustawa wymaga uchwały wspólników (art. 17 § 2 K.S.H.), jest to warunek niezbędny dla jej ważności. Czynność prawna bez uchwały wspólników podlega konwalidacji w terminie dwóch miesięcy od dnia złożenia oświadczenia przez spółkę.
Zarząd wieloosobowy: sposób reprezentacji spółki może określić umowa. Partnerzy posiadają dużą swobodę w zakresie kształtowania wariantów skutecznego działania zarządu (składanie oświadczeń woli przez każdego członka zarządu samodzielnie, wszystkich łącznie, kilku łącznie, jednego z prokurentem, itd.). W wypadku braku uregulowania umownego stosuje się rozwiązania ustawowe określone w art. 205 § 1 K.S.H. Według tych przepisów do składania oświadczeń woli w imieniu spółki wymagane jest współdziałanie dwóch członków zarządu albo jednego członka zarządu łącznie z prokurentem. W takie sytuacji również zastosowanie ma art. 17 § 2 K.S.H., stanowiący o konieczności podjęcia uchwały wspólników dla określonych czynności prawnych.
POWOŁANIE I ODWOŁANIE ZARZĄDU
Powołanie zarządu w spółce partnerskiej następuje na podstawie jednogłośnej uchwały wszystkich partnerów, z tym że umowa spółki może przewidywać inną większość (art. 201 § 2 K.S.H.). W doktrynie uznaje się za możliwe przyznanie jednemu partnerowi osobistego uprawnienia do powołania zarządu, mieści się w granicach zasady swobody umów.
Natomiast odwołanie zarządu spółki następuje według reguł właściwych dla spółki z o.o., a zatem w każdym czasie bez podawania przyczyn (art. 203 § 1 K.S.H.). Umowa spółki partnerskiej może jednak przewidywać inne sposoby odwołania, zwłaszcza ograniczające jego dopuszczalność do ważnych powodów.
MANDAT I KADENCJA
Powołanie określonej osoby w skład zarządu rodzi dwa skutki. Pierwszym jest przyznanie mandatu, czyli tytułu prawa pełnienia funkcji w zarządzie. Drugi polega na rozpoczęciu kadencji, czyli okresu sprawowania funkcji w zarządzie.
Możliwe jest powołanie zarządu na czas nieokreślony. Inny sposób wygaśnięcia mandatu określa art. 202 K.S.H.
Zakończenie mandatu zależy od sposobu jego wygaśnięcia. Jeśli zarząd jest powołany na czas oznaczony, to zakończenie pełnienia funkcji, a więc wygaśnięcie mandatu może nastąpić na skutek odwołania, śmierci bądź rezygnacji. Jeśli zarząd był powołany zgodnie z art. 202 K.S.H. mandat wygasa z dniem podjęcia uchwały wszystkich partnerów zatwierdzających sprawozdanie finansowe za pierwszy pełny rok obrotowy pełnienia funkcji.
Rezygnacja jest jednostronną czynnością prawną członka zarządu, do której stosuje się przepisy o zleceniu, a zatem dla swej skuteczności nie wymaga przyjęcia.